تحلیل جایگاه برنامه ریزی شهری در رشد هوشمند شهر زابل

موفقیت و کیفیت مطالعات، از یک طرف مربوط به دقت در تهیه طرح تحقیق و تنظیم طرح نظری و انتخاب متغیرهای مناسب می باشد و از طرف دیگر به چگونگی شیوه ها، روش ها و ابزار مورد استفاده برای کسب داده ها درباره متغیرها بستگی دارد. از اینرو، متخصصین و برنامه ریزان شهری طرح های راهبردی و استراتژِیک را به عنوان راهکار توسعه مطلوب جوامع شهری ارائه نمودند. هدف پژوهش حاضر، تحلیل جایگاه برنامه ریزی استراتژیک فضایی در رشد هوشمند شهر زابل است. روش گردآوری داده های پژوهش حاضر مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای، اسنادی و میدانی است. در نهایت بررسی های میدانی از طریق مشاهده، بحث و پرسش نامه انجام شد و داده های بدست آمده با استفاده از نرم افزارهای متفاوت آماری و جغرافیایی مورد تحلیل قرار گرفت. همچنین برای سنجش میزان روایی و پایایی تحقیق، در دو سطح پرسش نامه هایی (شهروندان و نخبگان شهری) تهیه و بین افراد مورد مطالعه توزیع شد. در بخش نخبگان شهری، تعداد 21 پرسش نامه و در بخش شهروندان تعداد 384 پرسش نامه توزیع شد. نتایج نشان داد که شاخص cs6 (مشارکت مساعی در نواحی مختلف شهری) با کسب میانگین وزنی 4.5، مهمترین نقطه قوت داخلی در زمینه برنامه ریزی استراتژیک فضایی در شهر زابل است. همچنین شاخص های cs1 (4.41)، cs3 (4.12)، es2 (4.2) و ss8 (4.1) در مرتبه بعدی اهمیت قرار دارند. در راستای این مطالب، شاخص های وجود مراکز دانشگاهی (ns9)، نزدیکی به مرزهای بین المللی (es5)، وجود مشاغل سنتی (es6)، مرکز برتر علمی در جنوب شرق ایران (es7) هر کدام با کسب میانگین وزنی 1.1 در صدر کم اهمیت ترین نقاط قوت داخلی جای دارند. در زمینه نقاط ضعف داخلی، شاخص های sw4 (کم توانی عمومی نظام اقتصادی شهر) با کسب میانگین وزنی 4.3 و mw8 (اختصاص بخشی از اراضی شهر به کاربری های غیر مجاز) با امتیاز 4.2 به عنوان مهمترین نقاط ضعف داخلی محاسبه شدند.